این گیاه که به زبان هندی اکاس بیل نامیده می شود گیاهی است از تیره پیچک صحرائی علفی و یکساله و دارای ساقه های ظریف و باریک است که قابلیت انعطاف داشته و رنگ ساقه تقریبا کرم مایل به قرمز است این گیاه بصورت انگل بر روی گیاهان بسر میبرد و بر آن ها میپیچد و انواع مختلفی دارد که بعضی دارای گلهای سفید و بعضی زرد و بعضی دارای گل قرمز می باشند.

این گیاه در بسیاری از نقاط روی زمین موجود است و در دامنه کوه ها تا ارتفاع دو هزار متری نیز مشاهده می گردد. اطباء قدیم از این گیاه برای معالجه مرض اسکوربوت استفاده میکرده اند دانه آن از دانه خردل ریزتر و قرمز مایل به زرد است طعم این گیاه تلخ و تند است.

طبیعت این گیاه گرم و خشک است از این گیاه به عنوان مسهل در بیماری هایی مانند لقوه و خواب رفتن اعضاء بدن و دردهای مفصلی استفاده می شود. برای معالجه سردردهای مزمن سودادی مزاج که همراه با ناراحتی های فکر می باشد روزی دو مثقال از پودر خشک شده این گیاه را در یک لیوان شیر بخیسانند و با هفتاد و پنج گرم سکنجبین بخورند و مدت هفت روز این عمل را انجام دهند. علاوه بر معالجه سردرد مذکور برای ناراحتی هایی از قبیل مالیخولیا (نوعی بیماری روانی است که مقدمه جنون بوده وشخص مبتلا به آن مرتب خیالات بدو ناپسند می کند) مانیا (نوعی جنون است که بیمار به دیگران حمله میکند و آزار می رساند) و خفقان نیز بسیار نافع است. برای مداوای این ناراحتی ها افتیمون را با برابر آن افسنطین مخلوط و میجوشانند و آب مطبوخ را پس از صاف کردن میل می نمایند در معالجه جنون میتوان ۲۵ گرم افتیمون را کوبیده و با ۲۵ گرم سکنجبین مخلوط نموده و به بیمار بخورانند و این عمل را هفته ای یکبار ادامه دهند.

به گزارش مجله پزشکی دکتر سلام، یکی از بزرگان طب سنتی بنام طلا طلی در مجربات خود نوشته که به صدها نفر از افراد مبتلا به جنون و وسواس و مالیخولیا و مانیا مخلوطی از افتیمون و افسطین و برگ حنظل داده شد و شفا یافتند. افرادیکه به کابوس مبتلا می شوند با خوردن افتیمون این حالت از آنان زایل میگردد اینگونه افراد بهتر است افتیمون را با مقداری گل قند مصرف نمایند. نوشته اند اگر با آبی که افتیمون در آن جوشیده شده غده سرطانی زخم شده را شستشو دهند و مقداری هم از آب دارو به بیمار بخورانند تا حدودی از پیشرفت آن جلوگیری میشود.

افتیمون را نباید زیاد بجوشانند چون زیاد جوشاندن از خواص داروئی آن کم میکند.

بلکه مقداری بیشتر از حالت دم کردن بجوشد که مواد داروئی وارد آب شوند کافی است مقدار خوراک از برگ خشک شده حنظل پنج تا هفت گرم است که همواره افتیمون و افسطین به بیمار مالیخولیائی داده می شود.